Henk Pullen en Ingrid Winterink wonen pas sinds twee jaar op het eiland. Maar ze onderscheiden zich nu al als bewoners die het belangrijk vinden om activiteiten te ontwikkelen voor de buurt. Ze noemen zich ‘sociale ondernemers’, niet om hoogdravend te doen, maar omdat ze graag iets willen doen voor de mensen. Henk heeft een achtergrond als bestuurskundige; Ingrid is ski-juf en kookt. Het liefst voor een groot gezelschap.

Hoe kwamen jullie hier terecht?
Henk: In de zomer van 2021 hebben we het schip de Holland gekocht. Het schip heeft een bijzondere geschiedenis. Van origine is het een Katwijker Viskotter uit 1958. In de jaren tachtig als vissersboot omgebouwd naar zeilschip. Nico heeft hier gewoond en is hier overleden. Zoals wij het begrepen was hij een kleurrijke eilandbewoner en is heel tragisch letterlijk hier tussen wal en schip aan zijn einde gekomen. Daarna was Max de volgende eigenaar, van hem hebben we de boot overgenomen. Max heeft de Holland grondig verbouwd en had altijd nog ambities om te varen en eventueel te charteren. Dat laatste is er nooit van gekomen. Doordat Max en zijn vrouw naar de wal wilden verhuizen kwam het schip in de verkoop. Wij hebben het in oktober ’21 gekocht. Na een grondige verbouwing is het schip niet langer varend maar is het er wel in wooncomfort enorm op vooruit gegaan. Sinds december 2022 wonen wij hier aan de Levantkade.

Ingrid: Ik woonde vanaf ’90 in Amsterdam, mijn kinderen zijn ook in Amsterdam geboren. Ik ben weggegaan omdat ik deze hele leuke man tegenkwam. We hebben zestien jaar in Amersfoort gewoond. Ik kreeg steeds meer een heimelijk verlangen om terug te keren naar Amsterdam. En Henk zei: dat is goed, als jij het leuk vindt. Maar ik ga niet drie hoog achter wonen. Hoewel, dat zou ik ook goed gevonden hebben. Maar Henk vond dat het anders kon.

Henk: Ik ben in de jaren negentig in Amersfoort beland. We woonden daar op een fijne plek, midden in de oude binnenstad, op de vermeende geboortegrond van Johan van Oldenbarnevelt, tegenover de school van de vader van Piet Mondriaan.

Ingrid: Je kunt ook zeggen, naast een pissteeg.

Henk: Ik zag Amsterdam niet zo zitten, maar als jij dat wilt, ga ik mee, leuk, zo’n pretfabriek, maar ik wil wel op een bijzondere manier wonen. Toen hebben we dit schip gekocht; Ik wilde gewoon buiten wonen.

Bevalt het hier?
Henk en Ingrid roepen allebei: Uitstekend.

Henk: Het is een prachtige plek om te wonen, vlakbij de “pretfabriek binnenstad Amsterdam” en toch heel ruim. Voor ons is het ideaal, we wonen samen, we hebben contact met de mensen aan de wal en de overige boten. En nog een voordeel, al onze kinderen wonen in Amsterdam. En zelfs ons eerste kleinkind.

Ingrid: We hebben hier het beste van twee werelden. Ik had genoegen genomen met een klein appartement, maar dit hier, dat overtreft echt al onze verwachtingen. We kunnen hier zwemmen. Ik kwam afgelopen zomer een buurvrouw tegen in het water en ze zei: zullen we samen een stukje opzwemmen. Je kunt het niet bedenken. Zo grappig.

Wat deden jullie in Amersfoort?
Ingrid: In Amsterdam werkte ik voor Hewlett Packard. Dat was fantastisch, ik kon vanuit huis werken, dat was toen nog niet zo gebruikelijk. Daar heb ik toch afscheid van genomen. In Amersfoort woonden we met onze vier kinderen. We hadden een pandje aangekocht om als bed & breakfast te gaan verhuren. Voor het gezin hadden we een heel leuk oud volkswagenbusje en daar ben ik catering mee gaan doen. We hadden zoveel ballen in de lucht. Dus toedeledokie met die baan en als onze plannen niet zo goed van de grond komen, kon ik altijd weer bij H&P solliciteren. Dus dat is wat ik in Amersfoort vooral heb gedaan, de b&b en de catering. Dat ging goed, dus ik ben nooit meer teruggegaan naar die baan.

Henk: Ik deed totaal iets anders. Ik ben bestuurskundige van huis uit en sinds begin jaren negentig werkte ik als consultant in het publieke domein. Eerst in dienst van grote bureaus en sinds 25 jaar met een eigen bedrijfje. Maar net zoals Ingrid bezig was met andere zaken dan haar oorspronkelijke vak, vond ik het ook fijn om mijn blik te verruimen. Ik was al bestuurlijk actief, maar ik vond het leuk om samen met haar met catering bezig te zijn
Op een gegeven moment kwam naast ons huis een oud cafeetje te koop en dat hebben we toen aangekocht. We dachten, daar gaan we een leuke hang-out maken. En in no time was dat heel gezellig. Ik kon er mijn consultancy doen, maar wilde ook mensen gelegenheid geven die iets wilden organiseren. Dus langzaam ben ik een beetje van kleur veranderd, van consultant tot, zeg maar, sociaal ondernemer.

Ingrid: En dat gebeurde in ruime mate! Je kon het zo gek niet bedenken. Je moet weten, de locatie was fantastisch. Ons terras bestond uit de hardstenen visbanken van de historische vismarkt voor de deur. In Museum Flehite hangt een heel oud schilderijtje waar deze vismarkt al op staat. Zo gaven we ruimte aan onder andere een aquarel groep, buuractiviteiten en een operettegezelschap. Verder gaven we de stadsdichters van Amersfoort een podium. Er werden wijnproeverijen en mosselavonden georganiseerd en zelfs heeft de buurt de 150e verjaardag van Piet Mondriaan er gevierd.

Henk: Het begon als een hobby en iedereen vond die hobby hartstikke gezellig. In no time hadden we zeventien mensen op de loonlijst staan. Op een gegeven moment hadden we een medewerker die het graag over wilde nemen. En omdat Ingrid graag terug wilde naar Amsterdam, hebben we op een bepaald moment het hele pakket van de hand gedaan. Het huis, het kantoor en het logement verkocht.

De VW bus. Hiermee gingen wij tijdens de lock down de wijken in en verkochten maaltijden die mensen konden afhalen bij de bus.

Dus jullie moesten hier opnieuw beginnen
Ingrid: We kwamen hier in de winter wonen en zijn opnieuw begonnen. En om toch een beetje regelmaat en structuur te hebben en de dag vorm te geven, ging ik mijn eigen wintersport organiseren. Ik ben twee jaar geleden ski-juf geworden. Ik heb gesolliciteerd bij Snow World, bij Spaarnwoude en bij de Jaap Eden ijsbaan. Zo zijn we hier begonnen, een beetje verkennend. We hebben het schip helemaal verbouwd om ook hier de mogelijkheid te hebben voor een b&b, we hebben daar een aparte ruimte voor.
Ik had in Amersfoort zo’n groot netwerk en opdrachtgevers, dus ik krijg zo nu en dan nog wel een catering klusje en ook in Amsterdam zo nu en dan, we hebben beneden nog een professionele keuken met een leuke ruimte voor een privé-dineetje. We koken nog steeds voor groepen, ook in het buitenland.

Henk: Het hoeft ook allemaal niet zo groots en meeslepend, maar toch gebeurt er van alles. En ik heb nog steeds mijn oude vak, niet meer zoveel als vroeger. Vroeger had ik het echt druk, nu doe ik een paar opdrachtgevers en we koken samen.

Opdrachtgevers in welke sector?
Henk: Nou, dat kan van alles wezen, de begeleiding van de herontwikkeling van een woonwijk, de fusie tussen meerdere overheidsorganisaties, of een bemiddeling als er stront aan de knikker is in besturen. Vanuit dat werk snap ik een beetje hoe de dingen in het publieke domein werken. En dat kan handig zijn. Zo ben nu zelf bezig met een oud boerenerf in het oosten van ons land om daar een woonzorg project te ontwikkelen. Maar het helpt me ook bij m’n vrijwilligerswerk en andere maatschappelijke activiteiten.

Wat is jouw rol bij ‘Gluren bij de Buren’ dat hier recent werd georganiseerd?
Henk: Hier in Amsterdam niet zo groot. We hebben ons schip opengesteld als podiumplek en hadden door alle aanloop een prachtige middag. Het initiatief ‘Gluren bij de Buren’ kenden we uit Amersfoort. Het komt uit de koker van een aantal jonge ondernemers, die ook verschillende andere festivals organiseren. We zijn hen 10-15 jaar geleden tegengekomen in Amersfoort en ze vroegen mij te helpen de organisatie verder op poten te zetten. Met twee andere mensen hebben we het bestuur gevormd en hebben het festival een stapje verder gebracht. En dat vind ik echt leuk.
Gluren bij de Buren is een gratis laagdrempelig huiskamer festival waar iedereen van geniet. Plus het heeft een hele hoge toegevoegde waarde voor de sociale cohesie in een wijk. En die maatschappelijke toegevoegde waarde mag en moet beter gewaardeerd worden.
Die waardering kan doordat er mensen zijn die er als vrijwilliger energie in stoppen, maar er zijn ook instanties, de gemeente bijvoorbeeld, die subsidies verstrekken omdat zo’n festival bijdraagt aan het oplossen van maatschappelijk vraagstukken.
Dat is zo’n beetje wat ik doe, wat wij doen, sociaal ondernemerschap. Dat klinkt misschien wat hoogdravend, maar het geeft energie om dingen te doen voor een ander en de samenleving een beetje mooier te maken.

Gluren bij de Buren op KNSM-eiland 2024.

Er zijn ook plannen voor ‘events’ op het eiland. Is dat nog steeds actief?
Henk: Hier op het eiland heb je een paar fantastische kartrekkers. Denk aan Ferdinand Helmann en Elzemien Warnink. Samen met nog een paar mensen hebben we ons bij hen aangesloten om bijvoorbeeld de kleedjesmarkt met Koningsdag weer leven in te blazen met een Eiland-ontbijt.
Vanuit die samenwerking zijn we bezig geweest om meer structuur en zichtbaarheid te geven aan de verschillende activiteiten die op het eiland worden georganiseerd. Het is verbazend dat er niet zoveel ruchtbaarheid wordt gegeven aan wat er op het eiland allemaal gebeurt.
Daarom dachten wij: het zou mooi wezen als ondernemers die er belang bij hebben samen met de bewoners de handen ineenslaan en om een paar keer per jaar bij elkaar te komen om richting te geven aan de activiteiten en te zorgen dat die breder bekend worden gemaakt op het eiland. Niet meer dan dat.
Er waren ook ondernemers die zich aansloten. Het begin is er, maar door tijdgebrek en andere prioriteiten stagneert het een beetje. Je hebt echt een proactieve ondernemer nodig die een wat bredere focus heeft. Als je toegevoegde waarde wilt genereren, dan moet je er energie in stoppen. Het hoeft helemaal niet zo groots te wezen. Je begint met iets kleins; in Amersfoort bijvoorbeeld wilde een mevrouw in ons restaurant en stekjesdag organiseren. Ik heb helemaal niks met stekjes, maar ik zei, ga je gang, hartstikke leuk, ik zet een pot koffie voor je. Kijk, het levert op dat moment niets op, maar iedereen is blij, en daar gaat het om. En vervolgens komen er weer andere mensen bij. Zo werkt dat.

Met het stadsdorp heb je al een structuur. Het enige wat je moet doen is een aantal belanghebbenden – en hoe je het ook wendt of keert, een café, de wijnboer, de bakker zijn belanghebbenden – , erbij betrekken. Met een beetje hulp en samenwerking kun je mooie dingen bereiken. Denk aan Koningsdag afgelopen jaar; dat ging ontzettend goed, daaraan heeft bijna iedereen bijgedragen.

Ingrid: Daarnaast heb ik samen met twee boot-buufs in november vorig jaar het ‘Floating Dinner’ georganiseerd, exclusief voor de boten. Een voorgerecht op de ene boot, het hoofdgerecht op de andere boot, en rouleren. We hadden een heel schema opgesteld, echt enorm, er is veel tijd in gaan zitten. Iedereen ging bij elkaar eten, heel leuk. En na afloop hadden we afgesproken bij Kanis.

Henk: Het is allemaal heel simpel. Je organiseert iets, het hoeft niks groots te zijn, je gaat naar buiten, mensen komen erop af en vervolgens gebeurt er altijd meer.

Ontbijt Koningsdag 2024.

Floating Dinner.

februari 2025